W wydanym w dniu 13 czerwca 2017 r. postanowieniu w sprawie T-137/16 Sąd UE odrzucił wniesioną przez radcę prawnego skargę jako oczywiście niedopuszczalną – z przyczyn formalnych. Podejmując przedmiotowe rozstrzygnięcie Sąd UE oparł się na argumentacji, iż w sytuacji, w której radca prawny jest związany ze stroną skarżącą umową cywilnoprawną zawartą na gruncie prawa polskiego, nawet jeśli – wobec braku stosunku podporządkowania między stroną skarżącą a jej radcą prawnym – można by uznać, że stosunek pracy nawiązany na podstawie umowy cywilnoprawnej nie istnieje pod względem formalnym, to jednak może on mieć wpływ na niezależność owego radcy prawnego, istnieje bowiem ryzyko, że środowisko zawodowe tego radcy prawnego wywiera, przynajmniej w pewnym stopniu, wpływ na wyrażaną przez niego opinię prawną. W tym zakresie Sąd UE powołał się zwłaszcza na wyrok z dnia 6 września 2012 r., Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej i Polska/Komisja, C-422/11 P i C-423/11 P, EU:C:2012:553, pkt 25. Jednocześnie Sąd UE, wskazując na dotychczasowe orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (Trybunał), stwierdził, iż wymóg niezależności adwokata czy radcy prawnego związany jest z brakiem istnienia pomiędzy nim a jego klientem jakiegokolwiek stosunku pracy, niemniej pojęcie tej niezależności zostało określone nie tylko w sposób pozytywny, mianowicie w odniesieniu do dyscypliny zawodowej, lecz również w sposób negatywny, czyli poprzez brak stosunku pracy.
W załączeniu poniżej publikujemy opinię Ośrodka Badań, Studiów i Legislacji Krajowej Rady Radców Prawnych dotyczącą stanowiska zajętego przez Sąd Unii Europejskiej w postanowieniu z dnia 13 lipca 2017 r. w sprawie T-137/16 odnoszącego się do niezależności radcy prawnego jako pełnomocnika procesowego.