Stosowanie przepisów ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (dalej: k.p.k.) w zakresie, w jakim regulacja ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (dalej: u.r.p.) nie ma wyczerpującego charakteru (tj. wówczas, gdy określone zagadnienie nie jest przez przepisy u.r.p. uregulowane wystarczająco) jest zgodnie z dyspozycją 74 pkt 1 u.r.p. obowiązkiem organów postępowania dyscyplinarnego, nie zaś jedynie ich uprawnieniem. W literaturze odnaleźć można tezę, wedle której przez obowiązek odpowiedniego stosowania przepisów k.p.k. należy rozumieć nakaz posłużenia się analogią legis (z ustawy), będącego w istocie „sposobem stosowania prawa w wypadkach wskazanych przez przepis odsyłający”. Trafniejsze wydaje się jednak stanowisko akcentujące różnice (a zatem: odmienność) procesu dokonywania wnioskowania per analogiam od procesu odpowiedniego stosowania przepisów. Jest to tym istotniejsze, że art. 74 pkt 1 u.r.p. jest przepisem odsyłającym systemowo; nie stanowi on więc tzw. odsyłającej klauzuli generalnej, której istotą jest odesłanie pozasystemowe, skierowane do reguł pozaprawnych. Odesłanie zawarte w analizowanym przepisie ma przy tym za przedmiot nie: jeden przepis (tzw. przepis odniesienia), ale całą grupę przepisów.
W załączeniu poniżej publikujemy opinię Ośrodka Badań, Studiów i Legislacji Krajowej Rady Radców Prawnych w przedmiocie dopuszczalności i sposobu stosowania wybranych przepisów Kodeksu postępowania karnego w postępowaniu dyscyplinarnym wobec radców prawnych i aplikantów radcowskich.